Samen met mijn jongens ben ik 5 nachten naar Zeeland, even lekker quality time samen doorbrengen en uitwaaien aan zee. Ook een mooie tijd voor gesprekken samen als er niks hoeft en er geen dagelijkse verplichtingen zijn. Boyz will be boyz en natuurlijk vliegen ze elkaar ook wel eens in de haren of zijn ze het oneens, dat hoort erbij, bij broers zijn. In deze blog wil ik iets schrijven over het gevoel dat de kinderen wel eens hebben en ik heb dat zelf ook; onrechtvaardigheid en dat je dat niet eerlijk vindt.
Kinderen vergelijken nogal graag zaken “Mama dat is niet eerlijk Stijn mocht dit en ik niet. Waarom moet ik dat doen en Bram niet?” Ik probeer de kinderen dan te leren wat ik zelf als klein meisje ook geleerd hebt van mijn ouders, niet alles op de weegschaal leggen. De belangrijkste les vind ik ook, luister naar wat er gezegd wordt door de ander. Dat wil dus ook zeggen dat ik serieus luister naar wat de kinderen zeggen en daarop reageer. Ik probeer daar ook voorbeelden bij te gebruiken uit mijn eigen ervaringen. Afhankelijk van het moment en hoe verhit de discussie is kies ik uiteraard ook wel eens voor de tactiek om kort te reageren (al dan niet met mijn strenge stem) en er later samen over te praten op een rustig moment. Of juist een 1-op-1 gesprek aan te gaan, dat werkt soms ook goed. Ik herken dat wel, de kinderen hebben oog voor detail(s) en daardoor vallen veel zaken op. Het hoort er nu eenmaal bij dat bij opgroeien zaken vergeleken worden dus dat doen ze constant. Inmiddels kan ik aan mijn CV juf mama toevoegen en politie-agente 😉
Na een paar dagen uit onze vertrouwde omgeving en in de relaxte sfeer van vakantie komt iedereen tot rust en zijn de jongens erg lief voor elkaar. Ze sluiten samen compromissen als ik ze keuzes geef. Dat werkt ook goed, een beperkt aantal keuzes. Ook in de supermarkt trouwens, geen idee wie alle smaken hagelslag en merken verzonnen heeft. Daar krijgt iedereen toch #keuzestress van…
Je hebt er wellicht wel eens van gehoord, tegenwoordig kom je de term (of het “labeltje”) steeds vaker tegen temperamentvolle kinderen. Eva Bronsveld heeft hier ook een boek over geschreven. Ze omschrijft deze kinderen als volgt “temperamentvolle kinderen zijn intense, gevoelige en opmerkzame kinderen die een sterke eigen wil hebben”. Andere termen die je misschien ook wel eens gelezen hebt zijn (hoog)gevoelige kinderen. Trainer, coach en moeder Floor van Lier kan je hier meer over leren.
Hooggevoelige kinderen worden vaak omschreven als teruggetrokken, verlegen ogende kinderen, die afwachten en liever niet in de belangstelling staan. Maar… ze zijn ook erg energieke en enthousiast wat zichzelf uit in een nieuwsgierige en onderzoekende houding en vaak met een duidelijke mening (ijzersterke wil). Door de leuke en spannende dingen die ze opzoeken bouwen ze spanning op, die op een gegeven moment te veel kan worden. Hooggevoelige kinderen kunnen hier last van krijgen (overprikkeling) en het is goed om af en toe de opgebouwde spanning te laten ontladen. Indien dit niet gebeurd kunnen kinderen met een sterke wil vervelend, tegendraads of HEEL driftig worden… Dat herken ik ook bij mezelf. Gelukkig heb ik wel geleerd om daarmee om te gaan en laat ik dat vaak alleen zien aan mensen van wie ik heel veel houd (mensen dichtbij mij).
Bij het halen van de zwemdiploma’s geef ik vaak een boek, het liefst van Roald Dahl. Ik had gelezen over Draakje Vurig en dat leek mij een mooi boek om samen te lezen: “Draakje Vurig heeft een superidee! Hij weet precies wat hij wil: varen naar eiland in het meer. Als zijn plannetje na hard werken uiteindelijk toch dreigt te mislukken, wordt meteen duidelijk waarom hij Draakje Vurig heet…”. Door het lezen van dit boekje kunnen kinderen zelf ook beter begrijpen wat er gebeurd en als je dit samen bespreekt dan kan je ook leren wat jouw kind eraan kan doen om dit te voorkomen. Het boek is geschreven door Josina Intrabartolo, auteur van de Langmuts-boeken, in samenwerking met Janneke van Olphen (www.gevoeligheidgrootbrengen.nl) en illustrator Martine Goudappel.
Wat ik geleerd heb is rust, ritme en regelmaat helpen. Structuur aanbrengen in het dagelijks leven zodat de kinderen (en ikzelf) weten wat er op de planning staat. Daarnaast ook samen praten over emoties en ook de ruimte bieden om deze emoties te uiten. Opkroppen heeft geen zin en leidt tot frustraties en woede uitbarstingen van beide kanten. Dat heb ik zelf ook met vallen en opstaan geleerd en ik probeer deze wijze levenslessen aan mijn kinderen mee te geven.
Rechtvaardigheidsgevoel is voor veel mensen belangrijk, voor hoogbegaafde kinderen zijn regels en gemaakte afspraken erg belangrijk. Dat weet ik van mezelf, dat had ik vroeger al en nu nog steeds. Er is nooit een officiële diagnose hoogbegaafdheid bij mij gesteld, echter zei een psychiater ooit tegen mij “dat staat buiten kijf dat jij hoogbegaafd bent”. Op dat moment zag ik het niet als compliment, ik had er eerder last van in mijn relatie(s). Nu kan ik er beter mee omgaan en hoop ik dat ik er ook de vruchten van kan plukken 🙂 En mijn kinderen hierin kan begeleiden, ze hebben tenslotte ook mijn genen.
Op de website www.smartease.nl las ik meer over hoogbegaafheid en het rechtvaardigheidsgevoel: “Ook gemaakte beloftes zijn erg belangrijk. Als deze verbroken worden zonder goede reden leidt dat tot veel discussie en gezeur. Het is dus als opvoeder van groot belang dat de reden van het verbreken van de afspraak, op een duidelijke en volwassen manier wordt uitgelegd. Het rechtvaardigheidsgevoel komt ook tot uiting in idealisme. Hoogbegaafde kinderen zijn vaak erg begaan met onrechtvaardige wereldgebeurtenissen of rampen (zoals aardbevingen, bedreigde diersoorten en armoede).”
In het verleden heb ik ook vervelende zaken meegemaakt, zowel op werkgebied als in relaties en vriendschappen. Belangrijke kernwaarden voor mij in deze relaties zijn respect en vertrouwen. Liegen en bedriegen staan daar lijnrecht tegenover en als de limiet bereikt is dan is het over voor mij. In relaties of vriendschappen slik ik veel en zet ik er niet zo snel een punt achter. Dat is misschien nog een wijze les voor mezelf om te leren, naar mijn eigen gevoel luisteren (in plaats van naar mijn hoofd) en mensen om mij heen verzamelen die het beste in mij naar boven halen.