Krassen in mijn ziel; het effect van woorden

Er zijn mensen die (achteraf) in hun leven een bepaald punt of moment herkennen waarop er een verandering is ingezet. Of juist een specifieke gebeurtenis waarop het leven er ineens en soms abrupt anders uitzag. Ik vind het lekker om thee te drinken en laatst kreeg ik toevallig deze vraag bij mijn theezakje. Mijn antwoord op de vraag “wat was voor jou een levensveranderende ervaring?” is helder en ik praat hier heel openhartig over. Mijn “turningpoint” op 3 september 2012, net 4 maanden na de geboorte van mijn jongste zoon Bram. In deze blog schrijf ik hier meer over en reflecteer ik na meer dan 10 jaar (exact 6700 dagen) op deze intensieve en heftige tijd.

Wat was voor JOU een levensveranderende ervaring?

Om deze vraag te beantwoorden ga ik terug naar het jaar 2012. Eind april is Bram geboren op de uitgerekende datum; Koninginnedag (30 april). Mijn zwangerschap verliep, net zoals bij Stijn, erg fijn; geen klachten of kwaaltjes en ik zat lekker in mijn vel. Ergens vond ik het jammer dat aan deze tijd van een dikke buik een einde was gekomen. Uiteraard was ik ook dolgelukkig dat ik weer moeder was geworden van een jongetje 💙. Deze keer verliep de kraamtijd beter dan de vorige keer. Bij de oudste zoon (Stijn) was ik op Bevrijdingsdag van Eindhoven in het jaar 2010 bevallen in het Catharina ziekenhuis waarna ik moest herstellen van een bevalling zonder persweeën. Stijn kwam met de navelstreng om zijn nek uiteindelijk ter wereld met behulp van een vacuümpomp. Volgens mij bij poging 3, mijn lijf sluitte mij onbewust hiervan af, ik zat in mijn eigen wereld. Na de bevalling bleef ik met baby Stijn 1 nacht in het ziekenhuis en bij thuiskomst maakten wij kennis met onze kraamzorg. Deze dames hebben hard gewerkt om mij zowel fysiek als emotioneel te laten herstellen van de heftige bevalling.

Bij Bram had ik een hele andere bevalling, een zeer vlotte thuisbevalling waarbij de kraamzorg niet op tijd was. Fijn om ook een andere ervaring te hebben van deze oerkrachten in het vrouwelijk lichaam. Mijn lijf had na de geboorte van Bram minder tijd nodig om te herstellen. Mijn man was net gestart aan een nieuwe baan in Rotterdam en was veel aan het werk. Tijdens deze kraamtijd had ik veel steun in huis van maar liefst 2 kraamverzorgsters naast mijn familie. Ik was dolgelukkig dat deze keer de borstvoeding wel lukte, mede dankzij door de rust die er was in huis en de kraamverzorgsters. Mijn eigen ervaring en geduld hielpen ook mee in dit proces. Ik kon er echt van genieten, dit intieme moment en quality time samen met onze zoon. Mijn herstel ging zo goed dat ik na 10 dagen alleen met de beide kinderen op de stoep stond bij mijn ouders in Oss als verassing voor mijn moeder haar 60ste verjaardag.

zelf ontworpen geboortekaartje met 4 vogeltjes; mama, stijn, papa en bram in de boom

Bij beide kinderen had ik tot het laatste moment doorgewerkt en was ik 4 weken voor de uitgerekende datum met zwangerschapsverlof gegaan. Dat resulteerde in 12 weken verlof na de bevalling (inmiddels zijn de regels in Nederland veranderd). Die weken verlof vlogen natuurlijk voorbij en na het geboorteverlof van Stijn had ik nog de hele maand december onbetaald verlof genomen voordat ik januari 2011 weer aan het werk ging. Bij de zwangerschap van Bram had ik daar geen seconde over nagedacht dat dit ook een mogelijkheid was. Meteen na het zwangerschaps- en bevallingsverlof ging ik weer aan het werk eind juli 2012.

De eigenaren van het bedrijf waar ik werkte, Bart van Hussen en Paul van Loon (nee niet die boekenschrijver), waren tijdens mijn verlof bij mij thuis langs geweest om te vertellen aan welke projecten of opdrachten ik moest werken. Dat was een zeer bijzonder gesprek kan ik wel zeggen. Wij zaten bij mij in de tuin terwijl mijn man in Rotterdam aan het werk was en de kinderen boven op bed lagen. Dat was niet wat het bijzonder maakte, ik legde uit dat ik nog borstvoeding gaf aan Bram en dat ik dit wilde blijven doen tijdens werktijd. Daarop werd gereageerd met de letterlijke woorden “daar doen wij niet aan”. Ik was verbaasd, nouja met stomheid geslagen. Echter hadden uitspraken als dat hadden wij kunnen weten bij het aannemen van een vrouw van 30 op het nieuws dat ik zwanger was mij ook al bijzonder verrast zonder dat er een felicitatie werd uitgesproken. Bij mijn sollicitatiegesprek eind 2008 werd gevraagd of ik fulltime wilde blijven werken, waarop ik ja ge -antwoord had. Wist ik veel dat voor mij het moederschap in het verschiet lag.

Dit gesprek in mijn tuin zorgde er bij mij voor dat ik met frisse tegenzin weer aan het werk ging bij Empaction, of nee ze hadden mij overgezet naar een ander B.V. Lock’nGo. Bijzonder dat deze 2 mannen alleen maar zakelijk nadenken, niet op de hoogte zijn van de regelingen die er in Nederland zijn. Met mijn goede bedoelingen heb ik nog uitgelegd dat ik recht had op het geven van borstvoeding en daar een deel van de werktijd voor mocht gebruiken. Ik durfde er niet over te beginnen dat het wettelijk geregeld is dat een werkgever ook voor een kolfruimte moet zorgen. Bij het kantoor aan de Stratumsedijk was er namelijk (nog) geen kolfruimte ingericht. Goed werkgeversschap is in mijn ogen op de hoogte zijn van de wetten en regels in Nederland en het goede gesprek hierover voeren in plaats van werknemer(s) iets opleggen.

Daar ging ik dan eind mei, met goede moed op de fiets naar kantoor. Voor degene die (nog) nooit bevallen zijn, kan ik een geheim verklappen, ik was helemaal afgeschakeld tijdens mijn verlof van werk en ook het gebruik van een laptop. In de workflow komen voelt als herstellen van uitval op het werk kan ik nu uit ervaring zeggen. De borstvoeding gaf ik als het even kon aan Bram bij de kinderdagopvang dat was op fietsafstand.

Ik voelde mij weer niet serieus genomen op het werk als vrouw. Echter durfde ik er niks van te zeggen door ervaringen in het verleden. Bij sollicitatie werd er een bonusregeling afgesproken met de medewerkers die contractueel werd vastgelegd. In de praktijk werd hier, in ieder geval bij mij, van afgeweken. Ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel dat mij in de weg zat bij de Empaction werkwijze; (1) alle uren declareren uit het beschikbare budget en (2) het ophogen van cijfers in monitoringsrapporten van de elektronisch stallingen. Mijn vader heeft mij als klein meisje geleerd om alleen een handtekening ergens onder te zetten als je het gelezen hebt, het begrijpt en geen vragen hebt. Ik gaf op het werk aan dat ik de cijfers in de rapportage van de Lock’n’Go stallingen niet ging ophogen. Voor het ontvangen van mijn PhD titel heeft Jan Westra, de voorzitter van de Faculteit Bouwkunde, mij uitgelegd welke rechten en plichten (verantwoordelijkheden) er horen bij het in ontvangst nemen van een doctorstitel. Ik had verwacht dat dr. Paul van Loon dat ook wist.

Doordat ik tijdens mijn 1e zwangerschapsverlof in dat jaar minder gewerkt had was het onmogelijk om de voorgestelde bonus van 20.000 euro te halen. Ik ben hierover het gesprek aangegaan met mijn eigen berekeningen en argumenten. Tijdens dat jaar (2010) had ik veel tijd gestoken in een verkiezingskalender ter promotie van de werkzaamheden voor het bedrijf. Tijdens mijn uitgestelde van 5 weken huwelijksreis (dec 2009) heb ik zelfs nog hieraan gewerkt en contact gehad met de drukker en de directeuren vanuit Australië. Zodoende was dit relatiegeschenk op tijd klaar voor verzending naar alle (potentiële) klanten voordat de verkiezingen gehouden werden. Paul en Bart kwamen met het argument dat dit geen betaalde opdracht en niet mee telde voor de afgesproken bonus. Ik voelde mij ontzettend genaaid, ook wetende dat andere collega’s ruim 10.000 tot 30.000 euro bonus per jaar ontvingen naast het jaarinkomen. Bij de gesprekken na het bekendmaken van mijn 1e zwangerschap werd door Bart aangegeven dat er voor iedereen bij Empaction dezelfde regels gelden en dat er in principe fulltime (lees 40 uur) gewerkt wordt. En in dezelfde zin werd gezegd dat bij collega Dirk een uitzondering gemaakt was. Vreemd en tegenstrijdig…

Rondom de bonus afspraken voelde ik mezelf als vrouw benadeeld en heb ik contact opgenomen met mijn rechtsbijstand verzekering. Namens de behandelaar zijn brieven er gestuurd naar Empaction over de discriminatie en dat iedereen recht heeft op gelijke behandeling. In een persoonlijk gesprek met de directeuren werd mij vriendelijk verzocht de zaak te laten vallen en er werd ook gemeld dat indien ik dat niet deed ik op zoek kon gaan naar ander werk. Dit was de 1e verbazing op het werk, hoor ik dat nu goed… Uiteindelijk heb ik 250 euro ontvangen waar ik een “halve” ipad van kon kopen. Echt heel bijzonder die gelijke regels….

kaarten voor de geboorte van Bram

Voordat ik eind mei 2012 weer aan het werk ging heb ik alle kaarten opgeruimd en begon ik vol goede moed met werken. Ik wilde mezelf bewijzen op het werk; laten zien dat ik een goede werknemer ben. Dat bewijzen en pleasen zit in mijn aard, of nou ja zat kan ik nu wel zeggen na alle levensgebeurtenissen na 2012. Mijn houding en instelling op mijn werk destijds zorgde ervoor dat ik keihard over mijn eigen grenzen heen. Op dat moment zag ik dat niet, dat inzicht kwam pas later…

Even een anekdote tussendoor; zomer 2022 op Elba is Bram helemaal overprikkeld en moe, hij wil tot het einde erbij blijven met de vakantievrienden. Ik zeg dat hij over zijn eigen grenzen heen gaat, hij zegt en vraagt “wat doe ik nu weer fout, over welke grens ga ik?” Ik leg uit dat deze grens onzichtbaar is en dat ik het beter uit kan leggen aan de hand van een batterij. Ik vertelde “je batterij is nu helemaal leeg en je kan die opladen door te gaan slapen”. Daarna hebben wij het hier nog over gehad dat het goed is om in de eerste plaats goed voor je lijf te zorgen met eten & drinken, rust momenten en voldoende slaap. Daarnaast is het goed om echt naar je eigen lijf te luisteren, die geeft allerlei signalen. Onbewust negeren wij die vaak. Dooe beter te luisteren naar deze signalen zorg je ervoor dat de batterij niet helemaal leegloopt en je (ge)makkelijker kan herstellen.

Die (lichamelijke) signalen heb ik jarenlang zelf ook genegeerd. En zo kwam het tot het moment dat ik op maandag 3 september 2012, na het bruiloft weekend van mijn broer mezelf heb ziek gemeld heb op mijn werk. Ik had meerdere nachten niet of slechts een beperkt aantal uur geslapen. Dat doet iets met een mens en zeker als er nog allerlei hormonen in je lijf zitten na een zwangerschap en met het geven van borstvoeding.

Resultaat was dat er kortsluiting was in mijn hoofd, ik kon geen onderscheid meer maken tussen werkelijkheid en mijn gedachten. Aan het einde van deze bijzonder heftige dag hebben mijn moeder en mijn man mij naar de crisisdienst bij het Catharina ziekenhuis gebracht waar wij vervolgens lang moesten wachten. Het enig dat ik wilde op dat moment was slapen…. alleen dat lukte niet. Mijn lijf en systeem wist kennelijk niet meer hoe dat moest. Ik kreeg in eerste instantie slaaptabletten mee zodat ik nog borstvoeding kon blijven geven.

Die bewuste maandag was ik ontzettend bang om iemand te verliezen, elke keer dacht ik dat er iemand in mijn “inner circle” dood zou gaan. Dat ik iemand die mij dierbaar is zou kwijtraken, er zat heel veel angst in mijn lijf. Die kalmerings- en slaaptabletten wilde ik in eerste instantie niet slikken, ik dacht dat dan mijn eigen leven zou eindigen en dat wilde ik absoluut niet. Er gingen op dat moment nog steeds allerlei irrationele gedachten door mijn hoofd.

In het verdere traject van mijn behandeling bij de GGZE werden andere medicijnen voorgeschreven (anti psychotica) waardoor ik toch met de borstvoeding moest stoppen. Dat vond ik vreselijk, iets waar ik zo van kon genieten, even een intiem momentje met Bram en deze keer was het mij wel gelukt met de borstvoeding, daar was ik trots op. Uiteraard heb ik gehoor gegeven aan de adviezen en heb ik de borstvoeding met pijn in mijn hart afgebouwd.

Er zijn meerdere momenten geweest waarop ik mezelf verzet heb tegen de medicatie, ik geloofde hier niet in en had ook nog eens last van de bijwerkingen. Mijn man dacht daar anders over en vond dat ik deze pillen moest slikken. Toen wij eerder terugkwamen van een weekend met mijn familie deed mijn man een hele harde uitspraak, zo hard dat ik die uitspraak hier niet aan het digitale papier toevertrouw. Ik heb deze uitspraak met enkele mensen gedeeld en mijn moeder reageerde daarop met deze uitspraak staat gekrast in mijn hart. Dat vond ik erg verdrietig om te horen, zoveel pijn deed het haar dus ook… Dat was mijn “turningpoint”, die opmerking. Vanaf dat moment dacht ik Marloes zorg ervoor dat je weer stevig in jouw schoenen staat en vecht voor het moederschap. Een aantal jaren na de scheiding heb ik nog EMDR gedaan om een andere emotie en gevoel aan deze vernietigende uitspraak te koppelen. Dat is gelukt in één sessie met Marieke. Daarnaast heb ik voor mezelf ook andere manieren van therapie; schrijven, (hard)lopen in de natuur, yoga en creatief bezig zijn.

Zoals ik er nu op terugkijk en reflecteer op die periode denk ik dat die kortsluiting in mijn hoofd een een duidelijk signaal van mijn lijf was dat ik niet kon negeren en ook mijn omgeving niet. Het was nodig zodat er iets zou veranderen in mijn leven, dat gebeurde in eind 2013 op mijn werk, de 1e baan na het behalen van mijn doctorstitel.

1 jaar na deze heftige ervaring hebben Bart en Paul laten weten dat ze samen met VDL besloten hadden om Lock´n´Go failliet te laten gaan. Ze hadden geen werk meer voor mij en op advies van het UWV en het Juridisch Loket heb ik de vaststellingsovereenkomst niet ondertekend. Ik was op dat moment nog niet hersteld van mijn psychose en volledig beter gemeld door de werkgever. Achteraf kan ik nu stellen dat het een harde (levens)les was als medewerker, jonge vrouw en moeder van 2 kleine kinderen. Wel een les die ik neeneem in mijn rugzak en ik op geheel eigenwijze toepas als leidinggevende. Bij uitval van medewerkers in mijn team vertel ik verhalen over mijn verleden en probeer ik ze daarmee advies te geven en te beschermen.

In 2018 kwam er weer een heftig life event mijn scheiding. Die gedachten van iemand “kwijtraken” in 2012 waren dus nog niet zo gek… alleen duurde het een aantal jaar na de psychose voordat het zover was.

kaft van mijn proefschrift (2010)

Er is nog meer gebeurd in mijn leven op het gebied van structurele gebeurtenissen met een impact op mijn levensloop zoals ik met mijn afstuderen en proefschrift onderzocht had. Deze verhalen komen wellicht nog terug in andere blogs en uiteindelijk in mijn (tweede) boek dat ik aan het schrijven ben (tussen de bedrijven door ;)).

In mijn herstelperiode heb ik meerdere TED talks over het brein bekeken en deze TED talk van Elyn Saks intrigeerde mij, wat een heftig verhaal. Ik schrok ervan dat ze meerdere malen opgenomen was in een gesloten inrichting. Tevens inspireerde haar TED talk mij ook door wat zij uiteindelijk bereikt heeft in haar werkende leven; Professor of Law, Psychology, and Psychiatry and the Behavioral Sciences. Daarnaast stelde het meermaals kijken mij ook gerust; ik ben niet gek en het ligt niet aan mij. Zolang ik zelf zorg voor mijn dagelijkse balans door middel van levensstijl in plaats van met medicatie heb ik er vertrouwen in dat ik niet nogmaals een psychose hoef mee te maken in mijn leven. Uiteraard blijf ik wel extra alert voor de signalen in mijn lijf en blijft het een uitdaging om mijn grenzen aan te (blijven) geven.

TED talk Elyn Saks (2013)

Inspiratie voor mijn PASSIE

In deze persoonlijke blog wil ik meer delen over wie ik ben en welke mensen mij de afgelopen jaren geholpen hebben om steeds een stapje verder te komen. Daarbij start ik bij degene die mij het laatst geholpen heeft (Frans) en zo werk ik terug in de tijd. Op die manier zal ik deze blog steeds verder aanvullen en uiteindelijk wordt het een hoofdstuk(ken) in mijn 2e boek over mijn levensreis. Na de “bevalling” van mijn 1e boek = proefschrift dacht ik dat ik nooit meer zou schrijven, ik had last van een writersblock oftewel een blokkade. Langzaam maar zeker begon ik weer plezier te krijgen in lezen (inspiratie en kennis opdoen) en schrijven (kennis delen en inspireren) en had ik daar ook tijd voor na mijn 2e en 3e bevalling waarbij ik twee zonen op de wereld gezet heb. Ben je getriggerd lees dan vooral verder 😉

https://www.linkedin.com/pulse/tijd-voor-verandering-marloes-verhoeven/

September 2020 begon ik aan een nieuw hoofdstuk van mijn werkreis, bij het CBS had ik mijn baan in mei opgezegd. Dat kwam als totale verassing voor mijn leidinggevende Frank en dit was voor mij de eerste keer dat ik zelf afscheid nam. Bij andere werkgevers durfde ik die stap niet te zetten en bleef ik volhouden. In dat opzicht was mijn vader mijn rolmodel, iemand die altijd bij dezelfde werkgever heeft gewerkt. De vervelende manieren waarop ik ontslagen ben door werkgevers hebben diepe wonden achtergelaten en mij echt beschadigd voor het leven. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren goed geleerd hoe ik die wonden zelf weer kan helen, al dan niet met hulp van mensen die op mijn pad zijn gekomen.

Ergens voelde het heel vreemd om bij het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) te vertrekken, daar voelde ik mezelf namelijk echt THUIS. Ik grapte ook tegen collega’s, “als het niet bevalt kom ik weer gillend terug ;)”. Starten aan een nieuwe baan in de COVID crisis is natuurlijk al een hele uitdaging, laat staan als hoogbegaafde en hoogsensitieve vrouw die voor het eerst (officieel) aan een leidinggevende functie begint. Gelukkig hadden ze vertrouwen in mijn kwaliteiten. Aan het begin heb ik veel tijd en energie geïnvesteerd om eerst de mensen te leren kennen en ondertussen probeerde ik bij te benen wat er allemaal gebeurde bij OV-data binnen Samenwerkingsverband DOVA. Conclusie alles is onder controle en de datafabriek waar de reisinformatie gemaakt wordt draait op volle toeren.

Ondertussen kwam er steeds meer op mijn bordje zodat ik weer moet leren om NEE te zeggen, een uitdaging voor mij zoals de mensen weten die mij goed kennen. Ik ben altijd een bezig bijtje met organiseren, excelleren, overzicht bewaken en ook inzoomen op de details. Dat doe ik zowel op het werk als privé.

Op de (zon)dag dat ik mijn nieuwe contract had getekend om op te sturen heb ik zelf geproost met een speciaal biertje op een nieuw hoofdstuk in mijn werk levensloop. Op afstand gedeeld met Bart, met wie ik dat weekend voor het eerst een date had. Wij hadden elkaar online leren kennen via een datingapp en dat klikte wel, nadat wij op en neer berichten versturen hadden kwam de volgende stap; telefoongesprekken. Erg leuk en gezellig en de tijd vloog voorbij. Op zaterdag 6 juni 2020 gingen wij samen wandelen. Die dag kan ik goed onthouden doordat het de verjaardag van een goede vriendin is. In de middag gingen wij met vriendinnen naar haar toe voor haar 40e verjaardag bij haar in de tuin. Een select gezelschap in de Corona tijd en dat was ook helemaal prima.

Het ging steeds beter met mij, ik zat (en zit) weer lekker in mijn vel. Dat duurde wel even na de scheiding (2018) en ik heb daar ook bewust de tijd voor genomen. Het is toch een rouwproces, je verliest ook iemand die niet meer onderdeel is van jouw leven. Daarnaast was het zoeken naar een goede manier om met elkaar om te gaan. Terug naar juni 2020, de vooruitzichten zagen er mooi uit. De zomer stond weer voor de deur en tussen mijn banen had ik een sabbatical gepland om even tot rust te komen, een start te maken met mijn 2e boek en natuurlijk genieten met de kinderen van de ZOMERvakantie.

Ondertussen wilde ik ook tijd investering en mijn relatie met Bart, wij hebben een super fijne en intieme tijd samen gehad. Op allerlei vlakken voelde ik een klik, zowel in onze gesprekken als bij onze interesses, opvoeding, normen en waarden. Ik was ook helemaal verliefd, heerlijk om die gevoelens weer te ervaren, dat was weer even geleden. Vanaf het moment dat ik aan mijn nieuwe baan begon ging het steeds minder met mij en Bart wilde graag helpen maar dat lukte hem niet. Ik kroop weer terug in mijn schulp, zoals ik dat ook vaker in de winter doe. Echter blokkeerde ik ook en ik wist op dat moment niet waardoor.

Bart had wel eens verteld over Frans die hem goed geholpen had en nadat het uit ging gaf hij mij het advies contact met hem op te nemen. Ik had Bart ook geholpen aan de contactgegevens van Yvonne (Bijzonder en Wijs) die met name de kinderen geholpen had na de scheiding. Vervolgens heeft ze Mattijs en mij geholpen als ouders. Op die manier hielpen wij elkaar weer verder op onze individuele levensreis.

Dit boek dashboard van de ZIEL is online te bestellen via www.managementboek.nl of andere internetpagina’s

Eind december 2020 nam ik contact op met Frans van de Goor die een psychosynthese praktijk heeft in Mierlo. Samen spraken wij een moment af voor een kennismakingssessie en dat voelde meteen goed dus ik besloot direct om verder met hem aan de slag te gaan. Bij de 1e sessie kreeg ik als huiswerk om na te denken over mijn belemmeringen voor mijn gevoel van welZIJN 🧘🏻‍♀️. Ik had 3 punten opgenoemd en die hebben wij positief geformuleerd als een affirmatie, zoals ik dat bij de Yin Yoga sessie bij Yenthe (en ander docenten van Licht op Yoga) ook doe.

Dat waren de volgende punten
(A) mijn eigen leven leiden (ik schreef dat met een lange ij… dat had meteen de betekenis dat er nog genoeg werk te verzetten was)
(B) mijn passie vinden (het was een waakvlammetje en ik wilde dat weer aanwakkeren ;))
(C) gevoel en denken in balans brengen.

Elke sessie met Frans kwam ik dichter bij die punten en mijn einddoel. Bij de 10e sessie heb ik het volgende stuk geschreven dat ik graag met jullie deel;

<INSPIRATIE> 💡 zorgt voor een klik waarna de radertjes in de ideeënfabriek op volle toeren gaan draaien in mijn bovenkamer. Vervolgens ontstaan er allerlei tintelingen, een fijn gevoel van kippenvel over mijn lijf en bij mijn <HART> 🧡 Dit leidt vaak dan weer tot een co-productie of een co-creatie. Ik zoek altijd mensen op om mee samen te werken of die ik kan verbinden zodat ze zelf verder kunnen komen.

<MUZIKALE INSPIRATIE> 🎵 zorgt voor een heerlijk gevoel en ik wil graag dansen en zingen en dat gaat dan vanzelf, “go with the flow”. Dit geeft mij een heerlijk <GEVOEL> van <VRIJHEID> 🪂 waarbij ik mezelf niks aantrek van de mening van anderen. De <PASSIE> van mijn jeugd komt hier weer terug en dat fijne lichamelijke vrije gevoel. Op deze manier <dansen en muziek> maak ik <VERBINDING> tussen mijn linker- en rechterhersenhelft 🧠.

Teveel <INSPIRATIE> kan zorgen voor een (tijdelijke) overdrive. Vaak heeft dit te maken met de omstandigheden en de context van dat moment. Zoals vlak voor een vakantie of bij het wisselen van baan <LIFE EVENT>. Dan wil ik graag actiepunten af ronden of taken en werkzaamheden overdragen zodat ik met een goed gevoel mijn rust kan nemen en kan vertrouwen op de organisatie dat alles blijft “draaien”.

<INSPIRATIE> leidt bij mij tot lange termijn <VISIE> en geeft inzicht in de te volgen stappen om mijn toekomst<DROOM> waar te maken.

Daarover meer in een volgende update…VOILA Het is nu tijd om te gaan slapen lieve kijkbuiskinderen zegt mevrouw de Uil 😉

Ik wil wel nog dit prachtige lied van Nienke SoulSound met jullie delen; Your Soul is a Song te luisteren op Spotify. Ik krijg en tintelingen van in heel mijn lijf net zoals tijdens de Yin Yogalessen bij Licht op Yoga. Veel luisterplezier!

TED talks about the brain

years ago I watched some TED talks about nature and architecture and how we can learn from the techniques of evolution for the building environment. Besides that I am also very interested in human behavior and the human brain. Most of the following TED talks about the brain I have watched several times to better understand myself and other people. If you are interested to take your time and check this out, see link below.

TED talks
TED talks about the brain

Check this out: https://www.ted.com/topics/brain

In 2016 a Dutch show “kijken in de ziel: wetenschappers” was on television. Very interesting to watch and learn about researchers and their important work. Especially to hear professor Jeroen Geurts talk about his passion the brain and the hard disk of a human. More info: Kijken in de ziel: wetenschappers.

JeroenGeurts
professor Jeroen Geurts bij Kijken in de Ziel

#brain #TEDtalks #kijkenindeziel #wetenschappers #jeroengeurts

Sociale contacten en MaMarloesje

Zondag 17 juni 2018

In deze blog beschrijf ik het contact met enkele vriendinnen vanuit mijn perspectief. Zoals ik dat beleefd heb in 2018 voor en tijdens de scheiding. Iedereen heeft een eigen belevingswereld en mijn verhaal kan totaal anders zijn dan hoe mijn vriendinnen dat ervaren hebben dat ben ik mezelf uiteraard bewust. Hopelijk is dit nog een gespreksonderwerp dat wij samen kunnen bespreken. Niet via social media maar in real life. Inmiddels is het 2023 en ik heb de hoop opgegeven dat dit nog besproken wordt… verdrietig maar waar, helaas verwelken rozen, vergaan schepen en verwatert een vriendschap als je deze geen water geeft… gelukkig blijven boeken wel in mijn boekenkast staan. Bedankt ladies voor de mooie reis vanaf mijn basisschool en middelbare schooltijd!

boek met onze vriendschap in gedachten

Mijn gemis in onze vriendschap voor mijn scheiding in 2018
Ik mis het praten met mijn vriendinnen, het echte contact. Tegenwoordig gaat veel contact via de Whatsapp en volgen wij elkaar op social media, maar wat mij betreft geeft dit niet echt een beeld van hoe het met iemand gaat. Met name op social media deel je toch de vrolijke berichten of “kijk wat ik allemaal doe” of “wat mijn kinderen kunnen”. Op maandag 16 april 2018 hebben mijn man en ik besloten te gaan scheiden. Het fundament vertoont ernstige gebreken en de droom van een schuurwoning bouwen in Mierlo gaat hem niet meer worden. Het nieuws delen wij met ouders, zussen en broer. De rest van de week houden wij het voor ons aangezien wij het nieuws eerst met onze kinderen (7 jaar  en 5 jaar) willen delen. Dat is dus al een lastige week en moeilijk voor mij want ik deel graag dingen die ik meemaak of die mij bezig houden met andere mensen. De kinderen pakken het nieuws redelijk goed op als wij het op vrijdagmiddag na school vertellen. De oudste heeft het er het moeilijkst mee en zegt dat hij met z’n 4-en in dit huis wil blijven wonen. Hij vraagt ook al of dit vanaf morgen al zo is en ik leg uit dat dit wel even duurt. In kindertermen en tijden vertel ik dat wij eerst de 6e verjaardag van zijn broertje op school vieren en dan in de meivakantie met de grote mensen en dat wij met z’n 4-en nog naar de Efteling gaan. Dat vinden ze leuk en de jongste zegt dat hij graag in de BOB baan wil. Uiteraard wordt er ook geknuffeld en de tranen weggeveegd, deze emoties mogen er zijn. Wij vertellen ook dat wij geen ruzie meer willen maken. Alhoewel mijn ex-man het ruzie noemde en ik discussie of verschil van mening, zo zie je hier ging het dus al mis…

Ontstaan van nieuwe hechte vriendschap met RLR
Mijn vriendinnen laat ik het op de Whatsapp weten en zeg dat ik niet iedereen wil bellen. Mijn broer en een vriendin heb ik wel gebeld en op vrijdag 20 april verrassen wij (de hardloopdames) de buurvrouw met een surprise party voordat de buren gaan verhuizen. Ik vertel het daar ook één voor één de dames en ze schrikken allemaal van het nieuws. Mijn ex man had het de buurvrouw zelf al persoonlijk verteld en de rest van de avond praat ik liever over leuke dingen. De vriendinnen van ‘vroeger’ die ik al ken van de basisschool en middelbare school vragen af en toe hoe het met me gaat en hoe de situatie thuis is, maar ze wagen er geen telefoontje aan. Mijn vriendin van de basisschool reageert vanuit haar hart op mijn nieuws en ze was op 1e Paasdag (1 april) ook de eerste die mij op kwam zoeken toen mijn ex besloot om naar zijn ouders te gaan met de kinderen en mij thuis alleen achter liet. Een andere vriendin kwam ook en wij hebben met z’n 3-en samen gepraat en gehuild en ook geproost op het leven en mijn Facebook (1 april) verjaardag. Natuurlijk kan ik zelf ook bellen, maar ik merk dat ik het ook fijn vind als het van de ander uit gaat. Mijn moeder heeft tegen een vriendin gezegd dat als ze wil weten hoe het met me is beter kan bellen of Face-timen. Tot nu toe is dat er nog niet van gekomen de laatste twee maanden. Ze is ook met haar vriend naar het buitenland geweest op vakantie. Een andere vriendin die in dezelfde woonplaats woont heb ik wel nog op mijn verjaardag gezien, maar toen was de kogel nog niet door de kerk. Op haar verjaardagsfeestje hebben wij elkaar gezien maar dan is er niet echt tijd om te praten.

Ik snap dat ieder zijn of in dit geval haar eigen leven leidt en dat ik niet altijd kan terug verwachten wat ik zelf geef (aan anderen), maar het zorgt er ook voor dat mijn empatische houding soms iets gereserveerder is. Op onze gezamelijke Whatapp gaat het de afgelopen weken meer over kleding gekocht in de sale, vakantie en concerten (mei 2018). Af en toe neemt iemand de moeite om de vraag te stellen hoe het gaat… Op mijn bericht “ik deel ook niet alles op Whatsapp 😉 Check mijn nieuwe instagram” wordt vreemd gereageerd met “huh deel je meer op Instagram dan op de Whatsapp?” terwijl ik juist vind dat je social media voordelen kan hebben dat je zelf kan volgen wie je wil en kan kijken wanneer je wil en als je daar behoefte aan hebt. Blijkbaar gaan wij op een andere manier om met social media denk ik…

boek gekregen voor mijn afstuderen (?) in 2004

Mijn brein werkt ook misschien niet hetzelfde als dat van andere mensen. Ik vond het verhelderend om deze animatie van Floor van Lier te bekijken.

Floor van Lier legt uit hoe een hoogsensitief brein werkt

Investeren in sociale contacten
Om postief af te sluiten, gelukkig ontstaan er altijd weer nieuwe hechte vriendschappen in het leven met mensen uit de buurt (Run Ladies Run en Green Ladies). Het sociale leven staat als het goed is nooit stil…. tenminste niet als je er zelf in investeert. De diepgang waar ik naar op zoek ben in een vriendschap heb ik gelukkig weer gevonden in regio Eindhoven, Rotterdam en verder 😉