(alle) Blogs

Sinds september zit mijn oudste zoon Stijn op de middelbare school. Wij wisten natuurlijk allebei dat deze nieuwe fase eraan kwam. Vanaf groep 7 hebben wij (online) al gekeken naar de verschillende middelbare scholen waar hij uit kon kiezen. Eerst breed orienteren zodat hij daarna in groep 8 zichzelf verder kon verdiepen in de scholen uit zijn eigen top 3. Hij keek er echt naar uit naar deze nieuwe fase om weer allerlei nieuwe kennis op te doen, lekker “sponzen”. Nu is het Herfstvakantie en is Stijn dus al weer 7 weken een brugklasser. Tijd om te reflecteren en mijn ervaringen te delen in deze blog. En wellicht heeft Stijn zelf ook nog leuke toevoegingen, ik ga het hem vragen in de dagen dat hij weer bij mij is deze Herfstvakantie 😉 Een nieuwe fase van jouw kind is vaak een aanleiding om terug te kijken naar het moment dat je zelf in deze fase zat. Gelukkig heb ik een vrij goed geheugen en kan ik gemakkelijk herinneringen terughalen, ook al is het hier en daar wat “gekleurd” door mijn eigen emotie of selectieve geheugen.

Mijn zoektocht voor middelbare
In 1991 ben ik zelf gestart op de middelbare school in Oss. Ik heb destijds 3 scholen bekeken met mijn ouders waar ik met mijn Havo-VWO advies terecht kon. Het Titus Brandsma Lyceum (TBL) dat in het centrum van Oss zit viel al snel af, daar voelde ik mezelf niet thuis. Het Mondriaan College ging nog verbouwen, daar waren ze net mee gestart. De open dag was dan ook nog in de tijdelijke barrakken en ik had geen zin om die verbouwing mee te maken als nieuwe leerling. Toch waren er relatief veel kinderen die ik kende die wel de keuze maakte met het vooruitzicht van die mooie nieuwe school. Mijn eigen keuze viel op het Maasland College dat naast het spoor lag, misschien is daar mijn passie voor treinen ook wel ontstaan of toch op de zolder bij opa en oma Verhoeven waar een hele modeltrein stond (who knows). Samen met een aantal vriendinnen van de basisschool ging ik naar de Middelbare school, dat voelde ook wel veilig voor mij. Ik heb de oude klassenfoto’s moeten terugkijken om te zien met wie ik precies in de brugklas zat. In het totaal 10 waren er brugklassen en ik zat in Klas 1J. Het brugklaskamp waar alle brugklassen naartoe gingen was een mooi moment om elkaar beter te leren kennen. En meteen te zien en leren wie er graag ongein uithaalt of rebels is, ik noem geen namen 😉

Mijn brugklasjaar
Het was wel hard werken in de brugklas voor mij, alles was nieuw. Veel verschillende vakken en elke keer weer naar een ander lokaal voor een andere les. Huiswerk maken, dat was ik niet gewend, op de basisschool hoefde ik echt niet te leren. Op de basisschool mocht ik samen met Esther voor meneer Wim koffie halen in de lerarenkamer, zijn dochter heette ook Marloes en hij had dezelfde achternaam als Esther. Ook bij de andere leraren Harrie en  Hans mochten wij schoolklusjes doen, zoals het documentatiecentrum (de schoolbieb met informatieboeken) schoonmaken. Wij vonden dat wel gezellig, beetje kletsen en poetsen. Doordat het mij zo makkelijk afging heb ik niet geleerd hoe je kan leren. Dat was wel de grootste aanpassing op de Middelbare school voor mij. Gelukkig was mijn moeder gestopt met werken om mij hierbij te helpen en te steunen. Na school dronken wij gezellig een kopje thee met fruit en een koekje erbij. Daarna ging ik aan de slag met mijn huiswerk en het plannen daarvan. Ik wilde graag naar het VWO, na mijn 1^e rapport kon dat ook, dat hing af van de cijfers voor de verschillende vakken. Daarna dacht ik “oke, dan kan ik het wel iets rustiger aandoen”. Dat was dus niet goed, achteroverleunen is geen goede instelling bleek. Mijn cijfers waren bij het 2^e rapport omlaag gegaan en het advies was HAVO zei mijn brugklasmentor. Dat wilde ik niet, dus tandje erbij en hard werken zoals ik begonnen was. Het gemiddelde cijfers naar beneden halen is vrij makkelijk, echter het gemiddelde laten stijgen is veel moeilijker. Aan het einde van het jaar was het wel gelukt, ik mocht naar het VWO. Genoeg over mijn eigen brugklasjaar, ik heb in 6 jaar mijn Middelbare School diploma gehaald en koos daarna voor de Technische Universiteit Eindhoven.

De zoektocht voor Stijn
Stijn heeft ditzelfde proces doorgemaakt en ik zie mooie paralellen met mijn eigen levensloop. In groep 7 hebben wij denk ik 5 scholen (online) bekeken. Vanuit mijn werk bij de Eindhoven School of Education (ESoE), de lerarenopleiding van de TU/e, had ik al ervaring met de middelbare scholen in Eindhoven en heel Noord-Brabant. Van de docenten wist ik al een beetje de verschillen tussen de middelbare scholen in de regio, deze (opgeslagen) informatie kwam weer boven bij de orientatie met Stijn. Ik vond het wel erg belangrijk dat hij zelf zijn eigen keuze zou maken. Hij brengt daar zelf zijn middelbare schooltijd door en het is belangrijk dat het voor hem goed voelt. Daar hebben wij mooie gesprekken over gehad en hij heeft op gevoel uiteindelijk voor het Augustinianum gekozen.

Keuzeproces van Stijn
Hoe ging dat proces bij Stijn? Ook hij heeft uit 3 middelbare scholen gekozen, in groep 8 heeft hij proeflessen gedaan bij het Lorentz Casimir Lyceum, van Maerlant Lyceum en het Augustinianum. De eerste 2 middelbare scholen hadden ook plannen om te verbouwen, dus ook daar zouden de eerste 2 jaar respectievelijk in het bestaande gebouw of een andere oude middelbare school doorgebracht worden alvorens er nog 4 jaar in een nieuw schoolgebouw les gevolgd kan worden. Bij het Lorentz Casimir Lyceum blijven de leerlingen in het huidige schoolgebouw en wordt er daarnaast op het terrein een nieuw schoolgebouw gebouwd. Stijn vond dit ook een mooie locatie van de school en in het groen. Ook was er veel ruimte voor sporten op het terrein zelf en doet de school mee aan de First Lego League. Het van Maerlant Lyceum gaat ook de komende jaren verbouwen en de leerlingen gaan in die tijd naar een andere locatie, vanuit mijn huis aan de andere kant van Eindhoven. Ik ben ook een keer met Stijn en Bram daar naartoe gefietst om te kijken hoever het fietsen is. Uiteraard ook om te kijken hoe het gebouw eruit ziet en de omgeving. Stijn was hier heel duidelijk in, dat zag hij niet zitten. Naast de proeflessen hebben wij bij alledrie de scholen een open dag gevolgd. De keuze voor het Augustinianum voor Stijn was gemaakt op basis van het mooie (nieuwe) gebouw, hij voelde zichzelf hier al meteen thuis.

De zoektocht voor Bram
Zeker een aanrader om eerst breed te orienteren in groep 7 en daarna verdiepend in groep 8, als ook het pre-advies voor het niveau duidelijk is. In Eindhoven en omgeving zijn er veel keuzemogelijkheden voor alle niveau’s. Soms zijn er niet veel keuzemogelijkheden en heeft uitgebreid orienteren ook geen zin… Bram zit nu in groep 7 dus wij beginnen weer van vooraf aan. Er zijn 2 middelbare scholen die wij wel online hebben bekeken maar wellicht interessant zijn voor Bram, het Eckart College waar ze ook een technasium hebben en het Sint Joris waar veel met sport gedaan wordt en er zelfs speciale sportklassen zijn.

De eerste weken voor Stijn op het Augustinianum
In deze blog heb ik nu het keuzeproces beschreven, nu is het tijd voor een korte evaluatie hoe Stijn de eerste 7 weken beleefd heeft en uiteraard hoe ik dat als zijn moeder ervaren heb 😉 In de zomervakantie had Stijn er al heel veel zin in, de kennismakingsmiddag met zijn nieuwe klas en mentor had hij helaas gemist vanwege een coronabesmetting (juni 2022). Tijdens de vakantie hebben wij al de benodigde spullen gekocht of besteld. Bij zijn vader zijn de boeken afgeleverd tijdens onze vakantie en hij heeft samen met hem of oma de boeken voorzien van een leuk kaftpapier. Samen met mij is hij op pad geweest voor schriften, pennen, geodriehoek, passer, etui, waterfles. Ik mis wel echt de V&D met de schoolafdeling waar ik vroeger zelf altijd naartoe ging, stukje jeugdsentiment. Bij de Action en Hema verkopen ze gelukkig ook veel schoolspullen. Voor de schoolrugzak heb ik met name gekeken dat er voldoende vakken zijn, dat er ruimte is voor een tablet/laptop en een apart vak buiten de tas voor een Dopper. Zo kwam ik bij deze rugzak uit van Dakine. De voorbereiding in de vakantie is al leuke voorpret. Stijn zit in de brugklas met 3 jongens uit de basisschoolklas die ook bij mij in de buurt wonen, dat is handig om samen naar school te fietsen. Ze spreken ook af met 2 andere jongens van school. Dat hebben ze mooi allemaal zelf geregeld, een afspreekpunt bij de “pannakooi”. Stijn moet daarvoor eerst de andere kant opfietsen, zolang hij dat wil is dat oke. Ik laat hem daar vrij in en vind het super dat hij zelfstandig dit regelt met zijn vrienden. Als Stijn bij zijn vader is dan moet hij van iets verder komen, maar gebruikt nog steeds hetzelfde afspreekpunt.

Eerste schoolweek Stijn
Maandag 5 september 2022 was weer de eerste schooldag voor Bram na de zomervakantie, Stijn begon met een vrije dag. Hij ging die dag naar zijn vader en de volgende dag was dan de 1^e echte schooldag op de middelbare school. Ik vond het wel jammer dat ik hem dan niet uit kon zwaaien, helaas hoort dat bij gescheiden zijn dat je dus niet altijd een 1^e keer mee kan maken… Wij hebben uiteraard wel contact gehouden via whatsapp en bellen of facetimen.

Daar gaat hij dan!

Ik zwaai hem uit met een handkus op donderdagochtend, voor mij de 1e dag uitzwaaien en voor hem de 3e schooldag vanuit ons huis. Hij stapt op zijn fiets met zijn rugzak achterop en gaat de verkeerde kant op, richting de afspreekplek met zijn 4 vrienden waarvan er zelfs 3 bij hem in de brugklas zitten. Het is toch wel even een momentje, maar ik hoef niet te slikken, ik lach voluit en zeg “dag lieverd en veel plezier!” Ik zeg trouwens bewust veel plezier en voor een toets zeg ik “heb vertrouwen in jezelf” dan doe je best, aangezien dit laatste psychologisch een andere impact heeft op het brein. Het schept namelijk een bepaalde verwachting… De eerste 2 weken op het Augustinianum zijn de wenweken, ze leren elkaar en de mentor kennen, het schoolgebouw en krijgen uitleg over het rooster en gebruiken allemaal dezelfde planagenda. In de eerste 2 weken hadden ze ook een sportdag en een dagje naar de Efteling met alle brugklassen, een leuke start. Op vrijdag 9 september hadden ze al de eerste lessen, maar slechts een aantal. 

Informatie avond ouders
Voor de ouders van de brugklassers werd er ook een informatie avond georganiseerd. Ik had Stijn en Bram alleen thuis gelaten en ben naar die avond geweest, ze wilden geen oppas en ik had duidelijke afspraken met ze gemaakt. De avond starte in het Atrium van de school waar de opleidingscoordinator en de burgklascoordinator zichzelf en alle mentoren voorstelden en tevens wat algemene informatie gaven over de school. Vervolgens konden wij met de mentor van Stijn mee naar het (Aardrijkskunde) lokaal. Erg leuk om met de andere ouders weer in de schoolbanken te zitten. Ik zat samen met Lisette (moeder Liam) en Marylin (moeder Thaïb) en nog een vader bij elkaar in één rij. Heel toevallig zaten wij precies in hetzelfde rijtje als waar onze kinderen ook zaten toen er een klassenfoto gemaakt werd door de mentor.

Bij de avond had de mentor ook een online quiz gemaakt waaarbij er natuurlijk geen goed of fout antwoord was. De vragen waren aanleiding voor gesprekken in de klas en zo leerden wij dat het goed is om in het begin jouw zoon of dochter te begeleiden bij de start van de middelbare school. Ik vind het belangrijk dat Stijn zijn eigen motivatie heeft en zorgt dat hij zijn huiswerk maakt en de stof eigen maakt. De manier waarop ik hem wil begeleiden is meer met plannen, vooruitkijken en natuurlijk ook overhoren.

Gebrek aan “leren leren” op basisschool
Op de basisschool heb ik nooit geleerd hoe ik moet leren, dat was bij Stijn ook het geval. Op de basisschool heeft hij bij Engels wel moeten leren en daar had ik een mooie briefje voor gemaakt. In eerste instantie kwam hij namelijk vaak op woensdag dat hij de volgende dag een toets had en zijn boek nog op school lag. Ik zei dan altijd “hup zelf even halen”. Voorheen had hij op woensdag natuurlijk een lange middag, maar die vloog voorbij en hij had ook altijd voetbaltraining. Hij dacht na 2 keer lezen ik ken het wel en kan overhoord worden. Met dat briefje zorgde ik ervoor dat hij zelf al een aantal stappen deed voordat ik hem overhoorde. Een andere moeder vroeg mij een keer het briefje aan haar dochter te laten zien zodat zij zag dat er nog meer ouders waren die dit zo aanpakte. Ze dacht dat zij de enige was die een “vervelende” moeder had. Ik had het met die moeder ook vaker over het leren leren en dat deze technieken niet worden geleerd op de basisschool. Dat moeten leerlingen op de middelbare school (zelf) doen. Er zijn echt verschillende leermethoden en niet bij alle kinderen werkt het opnemen van stof of leren van woordjes op dezelfde manier. Sommige kinderen zijn meer beelddenkers en daarbij helpen andere methoden dan voor kinderen die meer op taal gericht zijn. Kinderen met dyslexie hebben  weer baat bij andere manieren van leren. Ik heb met Stijn besproken dat hij zelf kan ontdekken wat bij hem past, met name bij woordjes van vreemde talen leren. Je kan hardop woordjes uitspreken, zowel zoals het hoort en phonetisch (zoals je het schrijft). Dat kan helpen met het onthouden, de meeste toetsen zijn namelijk toch schriftelijk. Opschrijven en herhalen helpt natuurlijk ook en het inspreken voor jezelf is tegenwoordig ook makkelijker met een mobiele telefoon. Vroeger had je daar een walkman en koptelefoon voor nodig.

Goed begin met huiswerk bij middelbare
Stijn begon meteen op de dag dat ze huiswerk hadden met het samen maken op school met zijn vrienden en een voor hem nieuwe jongen uit de klas. Ze gingen na de lessen op school n de mediatheek zitten, super vond ik dat om te horen. De jongens hadden bedacht dat ze dan zodra ze thuis waren ook echt vrij zijn. Goed plan en ik dacht wel, ik ben benieuwd hoelang ze dat volhouden… Dat gaat nog steeds oke, echter kregen ze ook proefwerken voor de Herfstvakantie en daarvoor moest geleerd worden. Dat deden ze dan wel individueel en hierbij is het goed om als ouder samen te kijken en vooral het gesprek aan te gaan, de verantwoordelijkheid ligt bij het kind. Voor het slapengaan lig ik altijd even bij Stijn in bed, een heerlijk rustig moment om even de dag door te nemen, bij te kletsen en vooruit te kijken. Daar komen dan ook de zorgen of zaken die hem bezig houden naar voren. Fijn dat hij zich vrij voelt om dit alles met mij te delen 🙂 Ik heb wel een aantal keren hem gerust moeten stellen over toetsen en hem tips gegeven om te ontspannen en een goede nachtrust te hebben. Soms help ik hem met een voet- of lichaamsmassage zodat hij uit z’n hoofd in zijn lijf kan gaan en ontspannen in slaap kan vallen. Dat herken ik ook echt wel van mezelf (van vroeger) en dat is de reden dat ik nu het zo fijn vind om zelf aan yoga te doen in combinatie met hardlopen. Dat geeft mijn lijf rust, ontspanning en ik ben dan niet bezig met piekeren.

Trotse moeder
Ik begrijp nu als moeder van een brugklasser ook beter hoe dat in 1991 voor mijn moeder was. Ik ben dankbaar hoe ze mij destijds gesteund, geholpen en ook gemotiveerd had in mijn brugklas jaar en alle jaren op de middelbare school. Dat heb ik haar ook nog kunnen vertellen (en ik zal de link naar deze blog doorsturen ;)). Net voor mijn scheiding in 2018 ben ik juist meer gaan werken voor onze nieuwbouw plannen voor een schuurwoning in Mierlo. Die 32 uur heb ik behouden, ook nadat ik in 2020 naar een nieuwe werkgever ben overgestapt. De situatie waarin ik zat op de middelbare school, een moeder die er altijd voor mij was en klaarstond kan ik zelf niet waarmaken. Het is noodzakelijk dat ik werk om de hypotheek en alle andere vaste lasten te betalen en daarnaast geniet ik er ook zelf van. Ik denk persoonlijk dat ik hierdoor ook een leukere moeder ben 🙂 Daardoor ben ik eigenlijk wel extra trots op Stijn dat hij dit allemaal doet met gescheiden ouders. De discipline, de motivatie en het feit dat hij wellicht nog iets sneller zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen spullen, planning enzo. Andere kinderen hebben één vaste basis waarvanuit ze steun krijgen en waar ze hun zorgen en alles kunnen delen. Stijn (en ook Bram) verdeelt zijn tijd over 2 huizen, het “nest” bij papa en het “nest” bij mama zoals onze kindercoach Yvonne Verhoeven van Bijzonder & Wijs altijd zegt. Met deze trotse gevoelens sluit ik deze blog af, wordt vervolgd (aan het einde van het brugklas jaar?).

Het is lente en tijd om naar buiten te gaan en te zien wat er allemaal groeit en bloeit in de natuur. Te genieten van de warmte van de lentezon als die schijnt. Dit is ook de tijd om na de “winterslaap” weer naar buiten te keren. Daar horen emoties ook bij. Graag deel ik in deze blog enkele leestips en films die mij ontroerd hebben. Veel leesplezier en ik hoop dat het jou wellicht inspireert of dat je jezelf meer kan openstellen!

Je leert vaak dat er een aantal (basis) emoties zijn, zoals blij, bedroefd, bang en boos, oftewel de 4 B’s. Alle mensen worden geleid door hun emoties. De Pixar film binnenstebuiten (Inside Out) geeft een mooi inkijkje in het hoofd van de 11 jarige Riley en haar emoties. Het is erg leuk maar ook leerzaam om deze film (samen met jouw kind(eren)) te kijken!

De gepersonifieerde emoties, Plezier, Angst, Woede, Afkeer en Verdriet, wonen in het hoofdkantoor. Dat is het controlecentrum in haar geest, waar ze haar adviseren in het alledaagse leven. Je ziet ook hoe ervaringen en belevenissen worden opgeslagen in het (lange termijn) geheugen of zelfs kernherinneringen vormen. Dat zijn belangrijke momenten waardoor er een ‘eiland’ in het langetermijngeheugen ontstaat dat onderdeel is van de persoonlijkheid. Zoals een ‘eiland’ voor vriendschap, familie, ijshockey, eerlijkheid en lol (of plezier).

Riley is in eerste instantie een vrolijk kind, door de dominante rol van Plezier. Het karakter dat voor de emotie Verdriet staat is eerst het ondergeschoven kindje en niemand ziet haar staan. Ze mag nergens aan komen want dan ‘besmet’ ze de herinneringen met verdriet. Riley verhuisd met haar ouders naar een andere stad en ze heeft moeite zich aan te passen aan haar nieuwe leven en worstelt met haar emoties. Mocht je de film nog niet gezien hebben dan ga ik verder niet teveel verklappen. Wat mij betreft een aanrader voor groot en klein! Pixar maakt altijd mooie films met meerdere dimensies en elke keer ontdek je weer iets nieuws bij het bekijken.

Zelf heb ik vroeger niet echt geleerd om mijn emoties en gevoelens te uiten. Je kan wel zeggen dat ik meer mijn ratio heb ontwikkeld. Dankzij verschillende tips van mijn huisarts heb ik hierin stappen gemaakt door het volgen van lichaamsgerichte therapie en mindfulness. Op mijn pad kwam ook (zwangerschaps)yoga, familie opstellingen, mooie en leerzame boeken en psychosynthese waarbij ik meer leer luisteren naar mijn eigen gevoel en bepaalde (oude) patronen probeer te doorbreken.

Een psycholoog werkt ook vaak met zogenaamde G schema’s waarbij je Gebeurtenis-Gedachten-Gevoelens-Gedrag-Gevolg kan opschrijven voor meer inzicht in bepaalde patronen, reacties en emoties. Bij de mindfulness heb ik geleerd dat gedachten steeds komen en gaan en dat ze er ook mogen zijn. Er niet in blijven hangen en loslaten is soms de uitdaging bij (terugkerende) gedachten of gevoelens. Iets wat je irriteert spiegelt vaak ook iets en als je ervoor open staat is het mooi om te onderzoeken wat dat is zodat je er eventueel ook mee aan de slag kan gaan.

In het grote emotieboek van Stine Jensen beschrijft ze nog veel meer emoties of gevoelens zijn zoals schaamte, moed, thuis, eenzaam, hoop en trots. Ik een eerdere blog heb ik er al kort over geschreven. Het is goed om stil te staan bij de verschillende emoties die er zijn en die je voelt of ervaart. Ze mogen er zijn en ik leer (mezelf en) mijn kinderen om emoties niet op te kroppen. Hoe goed je ze ook in een doosje stopt, het komt er toch wel uit en dan kan je dat beter regelmatig uiten in plaats van dat de bom barst of de emmer ineens overloopt. Dat heb ik zelf wel ervaren (en mijn moeder ook) tijdens mijn jeugd en puberteit 😉 Ook later heb ik dit nog wel ervaren in relaties. Het is belangrijk om jezelf te kunnen zijn.

In mijn relatie(s) heb ik dat niet altijd zo mogen ervaren waardoor ik uiteindelijk niet naar mijn gevoel heb geluisterd en daarmee ook niet dichtbij mezelf kon blijven. Na de scheiding ben ik weer op zoek gegaan naar mezelf, waar word IK blij van? wat doe IK graag? Waardoor word IK ontroerd? Waar hecht IK waarde aan of waar ben IK dankbaar voor? Dat was (en is nog steeds) een mooie zoektocht of ontdekkingsreis.

Vaak zijn we geneigd om op de vraag “hoe gaat het” te antwoorden met “het gaat goed”. Dit is vaak een standaard reactie. Die diepere laag, waar de emoties en gevoelens zitten, wordt niet altijd bereikt. Zeker niet met oppervlakkige contacten. Ik merk dat ik graag op zoek ga naar die diepere laag om zo verbinding met anderen te maken. Verbinden kan wat mij betreft op verschillende manier, een luisterend oor (zonder vragen of oordelen), door het stellen van vragen (en positieve feedback geven) of door jezelf open te stellen naar een ander.

Een ander boek dat over emoties gaat is het boek van trainer, coach en moeder Floor van Lier; intense emoties boven water. Daarin beschrijft Floor aan de hand van prachtige en kleurrijke tekeningen wat emoties je kunnen vertellen. Ze heeft verschillende dieren bij een basisemotie gebruikt zoals blij (aap), boos (adelaar), verwonderd (draak), angst (olifant), verdriet (giraffe) en dankbaar (kolibrie). Er wordt een korte uitleg gegeven over wat deze emotie voor je doet, wat de functie is en waar de emotie bij helpt. Voor ouders en opvoeders staat er nog een uitgebreide uitleg per emotie achterin het boek. Een mooi en leerzaam boek om samen met jouw kind(eren) te lezen!

Door bezig te zijn met mijn emotionele ontdekkingsreis werk ik ook aan een stukje persoonlijke groei. Er zijn verschillende associaties bij groeien. Met mijn oudste zoon was ik bij de GGD waar hij gemeten werd om te zien hoeveel hij gegroeid was sinds de vorige meeting en waarbij standaard de vergelijking wordt gemaakt met de groeicurves. Daarna waren wij bij de parodontoloog die keek op de röntgenfoto of de wortels van zijn kies voldoende gegroeid waren voor de geplande autotransplantatie. Daarnaast keek hij naar zijn voeten of hij al weer een groeispurt gehad had 😉 In dit geval is groeien dus groter worden. In de natuur is groeien en (op)bloeien een transformatie naar een volgend stadium of fase. Mensen kunnen ook blijven groeien door te leren, reflecteren en zichzelf te ontwikkelen. Dit is een prachtig proces waar je niet altijd bewust bij stilstaat.

De laatste jaren maak ik op mijn verjaardag een lijstje “waar wordt mama blij van op haar xxe verjaardag?” Dit jaar werd ik 42 en stond er onder andere op dit lijstje samen de film Alice in Wonderland kijken. Ik zocht de film op uit 1951 en mijn jongste zoon wilde deze versie niet kijken, hij wilde de “echte” film kijken met Johnny Depp. Wij bekeken de Kijkwijzer en die gaf 9 jaar aan en Angst. Over 19 dagen wordt hij 9 jaar en hij probeerde mij te overtuigen met “bij papa kijken wij films van 12 jaar”.

Mijn wens om deze film te kijken komt voort uit een mooie associatie die ik had tijdens een psychosynthese sessie. Het ging over emoties waar ik niet altijd bij kom maar die ik wel wil ontdekken door “down the rabbit hole” te gaan. Samen met Stijn en Bram heb ik de film gekeken. Ook deze film is weer een prachtige Disney film met verschillende (levens)lessen waarbij Alice van alles probeert en meemaakt, om al doende te ontdekken wie ze is. Door jouw leven te leiden, te ontdekken, misschien van de gebaande paden af te wijken, met vallen en opstaan leer je jezelf beter kennen en kom je erachter wat (of wie) bij je past. Dat kun je niet allemaal bedenken, dat ontdek je tijdens je ervaringen met de wereld om je heen. Zoals het spreekwoord zegt “Al doende leert men”. Niet (alleen) door naar binnen te kijken, maar gewoon door deel te nemen aan het leven. Ik hoop dat mijn blog een inspiratie is en ik wens jou een mooi persoonlijk groeiproces en ontdekkingsreis toe!

Samen met mijn jongens ben ik 5 nachten naar Zeeland, even lekker quality time samen doorbrengen en uitwaaien aan zee. Ook een mooie tijd voor gesprekken samen als er niks hoeft en er geen dagelijkse verplichtingen zijn. Boyz will be boyz en natuurlijk vliegen ze elkaar ook wel eens in de haren of zijn ze het oneens, dat hoort erbij, bij broers zijn. In deze blog wil ik iets schrijven over het gevoel dat de kinderen wel eens hebben en ik heb dat zelf ook; onrechtvaardigheid en dat je dat niet eerlijk vindt.

Kinderen vergelijken nogal graag zaken “Mama dat is niet eerlijk Stijn mocht dit en ik niet. Waarom moet ik dat doen en Bram niet?” Ik probeer de kinderen dan te leren wat ik zelf als klein meisje ook geleerd hebt van mijn ouders, niet alles op de weegschaal leggen. De belangrijkste les vind ik ook, luister naar wat er gezegd wordt door de ander. Dat wil dus ook zeggen dat ik serieus luister naar wat de kinderen zeggen en daarop reageer. Ik probeer daar ook voorbeelden bij te gebruiken uit mijn eigen ervaringen. Afhankelijk van het moment en hoe verhit de discussie is kies ik uiteraard ook wel eens voor de tactiek om kort te reageren (al dan niet met mijn strenge stem) en er later samen over te praten op een rustig moment. Of juist een 1-op-1 gesprek aan te gaan, dat werkt soms ook goed. Ik herken dat wel, de kinderen hebben oog voor detail(s) en daardoor vallen veel zaken op. Het hoort er nu eenmaal bij dat bij opgroeien zaken vergeleken worden dus dat doen ze constant. Inmiddels kan ik aan mijn CV juf mama toevoegen en politie-agente 😉

Na een paar dagen uit onze vertrouwde omgeving en in de relaxte sfeer van vakantie komt iedereen tot rust en zijn de jongens erg lief voor elkaar. Ze sluiten samen compromissen als ik ze keuzes geef. Dat werkt ook goed, een beperkt aantal keuzes. Ook in de supermarkt trouwens, geen idee wie alle smaken hagelslag en merken verzonnen heeft. Daar krijgt iedereen toch #keuzestress van…

Je hebt er wellicht wel eens van gehoord, tegenwoordig kom je de term (of het “labeltje”) steeds vaker tegen temperamentvolle kinderen. Eva Bronsveld heeft hier ook een boek over geschreven. Ze omschrijft deze kinderen als volgt “temperamentvolle kinderen zijn intense, gevoelige en opmerkzame kinderen die een sterke eigen wil hebben”. Andere termen die je misschien ook wel eens gelezen hebt zijn (hoog)gevoelige kinderen. Trainer, coach en moeder Floor van Lier kan je hier meer over leren.

Hooggevoelige kinderen worden vaak omschreven als teruggetrokken, verlegen ogende kinderen, die afwachten en liever niet in de belangstelling staan. Maar… ze zijn ook erg energieke en enthousiast wat zichzelf uit in een nieuwsgierige en onderzoekende houding en vaak met een duidelijke mening (ijzersterke wil). Door de leuke en spannende dingen die ze opzoeken bouwen ze spanning op, die op een gegeven moment te veel kan worden. Hooggevoelige kinderen kunnen hier last van krijgen (overprikkeling) en het is goed om af en toe de opgebouwde spanning te laten ontladen. Indien dit niet gebeurd kunnen kinderen met een sterke wil vervelend, tegendraads of HEEL driftig worden… Dat herken ik ook bij mezelf. Gelukkig heb ik wel geleerd om daarmee om te gaan en laat ik dat vaak alleen zien aan mensen van wie ik heel veel houd (mensen dichtbij mij).

Bij het halen van de zwemdiploma’s geef ik vaak een boek, het liefst van Roald Dahl. Ik had gelezen over Draakje Vurig en dat leek mij een mooi boek om samen te lezen: “Draakje Vurig heeft een superidee! Hij weet precies wat hij wil: varen naar eiland in het meer. Als zijn plannetje na hard werken uiteindelijk toch dreigt te mislukken, wordt meteen duidelijk waarom hij Draakje Vurig heet…”. Door het lezen van dit boekje kunnen kinderen zelf ook beter begrijpen wat er gebeurd en als je dit samen bespreekt dan kan je ook leren wat jouw kind eraan kan doen om dit te voorkomen. Het boek is geschreven door Josina Intrabartolo, auteur van de Langmuts-boeken, in samenwerking met Janneke van Olphen (www.gevoeligheidgrootbrengen.nl) en illustrator Martine Goudappel.

Wat ik geleerd heb is rust, ritme en regelmaat helpen. Structuur aanbrengen in het dagelijks leven zodat de kinderen (en ikzelf) weten wat er op de planning staat. Daarnaast ook samen praten over emoties en ook de ruimte bieden om deze emoties te uiten. Opkroppen heeft geen zin en leidt tot frustraties en woede uitbarstingen van beide kanten. Dat heb ik zelf ook met vallen en opstaan geleerd en ik probeer deze wijze levenslessen aan mijn kinderen mee te geven.

Rechtvaardigheidsgevoel is voor veel mensen belangrijk, voor hoogbegaafde kinderen zijn regels en gemaakte afspraken erg belangrijk. Dat weet ik van mezelf, dat had ik vroeger al en nu nog steeds. Er is nooit een officiële diagnose hoogbegaafdheid bij mij gesteld, echter zei een psychiater ooit tegen mij “dat staat buiten kijf dat jij hoogbegaafd bent”. Op dat moment zag ik het niet als compliment, ik had er eerder last van in mijn relatie(s). Nu kan ik er beter mee omgaan en hoop ik dat ik er ook de vruchten van kan plukken 🙂 En mijn kinderen hierin kan begeleiden, ze hebben tenslotte ook mijn genen.

Op de website www.smartease.nl las ik meer over hoogbegaafheid en het rechtvaardigheidsgevoel: “Ook gemaakte beloftes zijn erg belangrijk. Als deze verbroken worden zonder goede reden leidt dat tot veel discussie en gezeur. Het is dus als opvoeder van groot belang dat de reden van het verbreken van de afspraak, op een duidelijke en volwassen manier wordt uitgelegd. Het rechtvaardigheidsgevoel komt ook tot uiting in idealisme. Hoogbegaafde kinderen zijn vaak erg begaan met onrechtvaardige wereldgebeurtenissen of rampen (zoals aardbevingen, bedreigde diersoorten en armoede).”

In het verleden heb ik ook vervelende zaken meegemaakt, zowel op werkgebied als in relaties en vriendschappen. Belangrijke kernwaarden voor mij in deze relaties zijn respect en vertrouwen. Liegen en bedriegen staan daar lijnrecht tegenover en als de limiet bereikt is dan is het over voor mij. In relaties of vriendschappen slik ik veel en zet ik er niet zo snel een punt achter. Dat is misschien nog een wijze les voor mezelf om te leren, naar mijn eigen gevoel luisteren (in plaats van naar mijn hoofd) en mensen om mij heen verzamelen die het beste in mij naar boven halen.